«The Sandman» σεζόν 2: Όταν η φαντασία πνίγεται στην υπερβολική σοβαροφάνεια

Ο Μορφέας, κατάφωρος και ως Όνειρο ή Σάντμαν (Τομ Στάριτζ), ενδεχομένως είναι ο άφθαρτος κυρίαρχος του κόσμου των ονείρων και των υποσυνείδητων σκέψεων μας, αλλά επιπλέον κι αυτός δεν μπορεί να αποφύγει τα προβλήματα στις προσωπικές του σχέσεις.

Η δεύτερη σεζόν του «The Sandman», που προβάλλεται σε 2 μέρη, επιστρέφει γεμάτη σκοτεινή ατμόσφαιρα και υπαρξιακή μελαγχολία. Στο πρώτο μέρος, βλέπουμε τον Μορφέα να ξεκινά ένα ταξίδι αυτογνωσίας και επανόρθωσης, προσπαθώντας αρχικά να σώσει τη βασίλισσα Νάντα (Ντέμπορα Ογιελέιντ), η οποία παραμένει εξόριστη στην κόλαση εξαιτίας του ίδιου του Μορφέα. Για να το πετύχει αυτό, θα χρειαστεί να διαπραγματευτεί με τη Λούσιφερ (Γκουέντολιν Κρίστι), που παρουσιάζεται εδώ ως μια κουρασμένη, αποστασιοποιημένη άποψη του Διαβόλου, αλλά και να οργανώσει μια συνάντηση με διάφορα μυθικά όντα στο σκοτεινό και μονίμως υποφωτισμένο κάστρο του.

Σε διάσταση με άλλες σειρές φαντασίας που βασίζονται σε ηρωικούς χαρακτήρες και επικές μάχες, το «The Sandman» επιλέγει να επικεντρωθεί σε έναν σκοτεινό, μοναχικό αντιήρωα, ο οποίος περιφέρεται ανάμεσα στους κόσμους γεμάτος υπαρξιακή απογοήτευση. Ο Στάριτζ είναι σωματικά τέλειος για τον ρόλο του Μορφέα, με τις χαρακτηριστικές γωνίες στο πρόσωπο και το μελαγχολικό βλέμμα του, αλλά ο πάστα του σπάνια καταφέρνει να διασκεδάσει ή να συναρπάσει. Ακόμη και όταν διαλύει το σφυρί του Θωρ ή χαρίζει αθανασία στον Σαίξπηρ, όλα παρουσιάζονται χωρίς ενθουσιασμό, σαν βαρετά καθήκοντα που πρέπει να φέρει εις πέρας.

Η σειρά λειτουργεί σε κάποιο επίπεδο ως μεταφορά για την εφηβική απογοήτευση: μια περίοδο όπου αισθάνεσαι παντοδύναμος αλλά και ακατανόητος από όλους περίγυρα σου. Όταν όμως χρησιμοποιεί μυθολογικά στοιχεία από τον ελληνικό, σκανδιναβικό και χριστιανικό κόσμο, δεν τα αξιοποιεί ουσιαστικά. Η ιστορία του Ορφέα (Ρουάρι Ο’Κόνορ), γιου του Μορφέα σε αυτήν την εκδοχή, περιορίζεται σε μια μάλλον προβλέψιμη διήγηση του μύθου της Ευρυδίκης, χωρίς ιδιαίτερη φαντασία, εκτός ενδεχομένως από τη σκηνή με το αποκεφαλισμένο κεφάλι που μιλάει – μια εικόνα εντυπωσιακή αλλά κενή περιεχομένου.

Αποφθέγματα όπως «Τα όνειρα και οι ιστορίες είναι οι σκιώδεις αλήθειες που θα επιβιώσουν όταν τα γεγονότα θα έχουν γίνει στάχτη» μοιάζουν υπερβολικά φιλόδοξα και βαριά για να αγγίξουν πραγματικά τον θεατή. Ακόμη και η θητεία του Μορφέα ως προσωρινός άρχοντας της κόλασης κλείνει με μια ατάκα του τύπου «Η κόλαση είναι ο καθρέφτης του παραδείσου. Χωρίς την κόλαση, ο παράδεισος δεν έχει νόημα», η οποία ακούγεται περισσότερο σαν άθλια ανάρτηση motivational λογαριασμού στο Instagram παρά σαν λόγος ενός αιώνιου άρχοντα των ονείρων.

Το «Sandman» έχει ιδέες, αλλά τις πνίγει κάτω από τόνους πομπώδους σοβαροφάνειας και αχρείαστης σκοτεινής αισθητικής. Ακόμα και οι χιουμοριστικές στιγμές, όπως ένας σαρκαστικός σκύλος με τη κραυγή του Στιβ Κούγκαν, δεν καταφέρνουν να σώσουν το βαρύ κλίμα.

Η σειρά προβάλλεται στο Netflix και αναμένεται το δεύτερο μέρος της σεζόν μέσα στον μήνα.