Ποιος τολμάει να σηκώσει το βάρος

Αυτό με τη δημοσιοποίηση των στοιχείων οφειλετών μοιάζει λίγο με την ανακάλυψη του Σπηλαίου των Πετραλώνων και του σκελετού που βρέθηκε και θεωρήθηκε πρόγονος των Ελλήνων. Το αν είναι πραγματικά πρόγονος δεν θα το μάθουμε ποτέ, αλλά πάντα θα πλανιέται μια αχλύ μύθου.

Υπάρχει άραγε κάποιος να πιστεύει ότι με τη δημοσιοποίηση της λίστας θα πιεστούν αυτοί που χρωστάνε στην εφορία και θα πάνε να πληρώσουν; Εκείνοι που μπορούν να πληρώσουν και θέλουν να λύσουν το ζήτημα κάνουν ρύθμιση. Οι άλλοι είτε αδιαφορούν -εκμεταλλευόμενοι παράθυρα που προσφέρει το σύστημα- είτε τα πρόστιμα μπαίνουν σε εταιρείες-φαντάσματα που από χρόνια δεν υπάρχουν.

Μόνιμα πρώτη στη λίστα η Ακρόπολις Χρηματιστηριακή από το γνωστό σκάνδαλο με τα ομόλογα. Φέτος, το ποσό που χρωστά ανέβηκε στα 14,4 δισ. ευρώ. Επίσης, το κράτος διεκδικεί από την Ολυμπιακή Αεροπορία 2,44 δισ. ευρώ. Το κράτος δηλαδή διεκδικεί από τον εαυτό του… Επίσης, στα φυσικά πρόσωπα υπάρχουν και δύο ΑΦΜ με συνολικές οφειλές ο ένας 1,12 δισ. ευρώ και ο άλλος 1,08 δισ., τα οποία προφανώς δεν πρόκειται ποτέ να εισπραχθούν, καθώς μιλάμε για τεράστια ποσά!

Και ουδείς μπορεί επίσης να ισχυριστεί ότι η λίστα θα εκθέσει έναν «μπαταξή», καθώς στη λογική του δεν υπάρχει αυτό. Και αν η λίστα έχει μια έννοια ηθικής προσέγγισης της υπόθεσης, ώστε να κάνει κάποιους να εξοφλήσουν τα χρέη τους είτε μερικώς είτε ολικώς, τότε έχει αποτύχει. Ο «διασυρμός», διά αυτού του τρόπου, φοροφυγάδων ή άλλων που χρωστάνε στην εφορία ή στα ταμεία, δεν πιάνει και οι περιπτώσεις αυτές δεν χαρακτηρίζονται για τις ηθικές αναστολές τους.

Κανονικά, τα εκτιμώμενα ως ανείσπρακτα χρέη θα έπρεπε να διαγραφούν. Αλλά ποιος θα τολμούσε να πάρει μια τέτοια πρωτοβουλία; Κι ο Θεός ο ίδιος να ήταν κυβέρνηση και το προωθούσε θα συγκέντρωνε τα πυρά όλης της αντιπολίτευσης, που θα μιλούσε για χαριστικές διαγραφές και άλλα παρόμοια. Αυτό θα μπορούσε να γίνει μόνο με διακομματική συναίνεση, όπου και πάλι θα υπήρχαν αντιρρήσεις.

Είναι όμως η μόνη λύση για να περιοριστεί ο όγκος των οφειλών στο Δημόσιο, που οι αρμόδιοι ξέρουν ότι το συντριπτικά μεγαλύτερο κομμάτι δεν θα εισπραχθεί ποτέ. Οι λίστες είχαν περίπου 28.000 φυσικά πρόσωπα και επιχειρήσεις. Αν και αριθμητικά είναι μόλις το 1% των συνολικών οφειλετών, συγκεντρώνουν το 90% των συνολικών ληξιπρόθεσμων οφειλών, οι οποίες υπερβαίνουν τα 160 δισ. ευρώ. Η ΑΑΔΕ αισιοδοξεί ότι θα εισπράξει, το 2025, πάνω από 6 δισ. ευρώ από αυτά τα χρέη.

Οι διαγραφές θα μείωναν και τη γραφειοκρατία, θα απελευθέρωναν προσωπικό, ώστε να ασχοληθεί με πιο ουσιαστικές και αποδοτικές εργασίες από το να κρατάει ενήμερες υποθέσεις φαντασμάτων. Μια τέτοια εξέλιξη θέλει τολμητίες πολιτικούς και τέτοιοι στην πολιτική σκηνή δεν υπάρχουν. Γι’ αυτό πάμε με τον αραμπά και σιγά σιγά χωρίς να φθάνουμε ποτέ πουθενά.