Ποιο NBA; Τα… κλάματα έβαλε ο Γιόκιτς στη νίκη του αλόγου του

Είναι γνωστό πως ο Νίκολα Γιόκιτς, πέρα από το μπάσκετ, έχει μία τεράστια αγάπη, το άλογο του «Demon dell' Est». Δεν είναι άλλωστε και λίγες οι φορές που έχει αναφερθεί σε αυτό.

Το άλογο του Σέρβου έτρεξε σε αγώνα στη Σουμπότιτσα και μαζί με τον Ιταλό αναβάτη, Κάρμινε Πισκούλιο, τερμάτισαν στην πρώτη θέση, κάτι που ο ίδιος ο Γιόκιτς δεν μπόρεσε να διαχειριστεί.

Όταν ο 30χρονος είδε το άλογο του να περνάει τη γραμμή του τερματισμού, ξέσπασε σε λυγμούς από τη συγκίνηση. Στη συνέχεια έτρεξε για να το αγκαλιάσει, ενώ σήκωσε και ολόκληρη την άμαξα που καθόταν ο Ιταλός αναβάτης του. Μετά από τον αγώνα παραχώρησε δηλώσεις και αναφέρθηκε στο συγκεκριμένο συμβάν.

Αναλυτικά όσα δήλωσε ο Νίκολα Γιόκιτς:
«Το είπα αυτό πριν από πολύ καιρό. Ότι βίωσα όλες τις μεγάλες μου νίκες και όλες τις μεγάλες μου ήττες σε αυτό το άθλημα. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που παίζουν αυτό το άθλημα εδώ μαζί μου, είναι όλοι μου φίλοι, φίλοι, οικογενειακοί φίλοι, οπότε όλοι το βιώνουν αυτό με τον ίδιο τρόπο που το βιώνω κι εγώ, οπότε το κάνουμε αυτό ως χόμπι, και αυτός είναι ένας λόγος για να διασκεδάζουμε, να κοινωνικοποιούμαστε και να απολαμβάνουμε τη ζωή.

Είναι πολύ απλό μαζί μας. Αν δεν είσαι πρώτος, δεν είσαι κανένας. Αστειεύομαι φυσικά, όπως είπε ο Βλάντα, είναι στους 10 καλύτερους οδηγούς στην Ιταλία αυτή τη στιγμή, με λίγες οδηγικές συμμετοχές, οπότε πρέπει να ευχαριστήσουμε τον Φραντσέσκο Αλεξανδρίνι, που είναι ο βετεράνός μας, που έρχεται σε εμάς εδώ και τρία χρόνια για να μας βοηθήσει. Κανονικά, υπάρχουν ο Νεμάνια και ο Μίλος που είναι, δεν θα πω, αλλά ο πυλώνας κάποιων από τις ιστορίες μας, και ο πυλώνας κάποιων από τις δικές μας, πώς να πω, η βάση κάποιων από τις δικές μας, και χωρίς αυτούς δεν μπορούμε να λειτουργήσουμε.

Ο πατέρας μου, φυσικά, ο Μπράνισλαβ Γιόκιτς και ο θείος Σλόμπο, Σλόμπονταν Γιόκιτς, που είναι υπεύθυνοι για κάποια οργάνωση, και μετά φυσικά, ο συνάδελφός μου και εγώ, που είμαστε υπεύθυνοι που τα κάναμε όλα χειρότερα. Φυσικά, ο Βλαντιμίρ Πρίμπιτς, εξαιτίας του οποίου ερωτεύτηκα αυτό το άθλημα, και εξαιτίας του το κάνω αυτό. Αυτή είναι μια μεγάλη επιτυχία για εμάς. Όπως είπα, βίωσα τις μεγαλύτερες επιτυχίες και τις μεγαλύτερες αποτυχίες μου σε αυτό το άθλημα, και το ξέρουν, και καταφέρνουν να με ελέγχουν όσο το δυνατόν περισσότερο.

Λοιπόν, εντάξει τώρα... Δεν είμαστε φαβορί, αλλά ούτε εδώ ήμασταν. Ελπίζουμε σε ένα θαύμα, αλλά όπως λένε, το ντέρμπι είναι ο αγώνας της ζωής, δεν κερδίζει ο καλύτερος, αλλά ο πιο τυχερός, οπότε θα δούμε τι μπορούμε να κάνουμε».