Μια φορά και τον κακό του τον καιρό

Αν χώραγε στον Πλήθωνα (έτσι λέω το χιλιάρι, 20χρονο suzuki μου: Πλήθωνα Γεμιστό), το είχα φορτώσει – τόσο μου άρεσε εκείνο το θρανίο. Σε μια πρώην κατασκήνωση στην Παραμυθιά Θεσπρωτίας, η οποία πλέον χρησιμοποιείται ως χώρος του ομώνυμου Φεστιβάλ ήταν. Υποψιάστηκα πως μάλλον επρόκειτο για τμήμα των παιδουπόλεων της Φρειδερίκης, κι έτσι ζήτησα να ψάξω στο ιστορικό αρχείο του τόπου. Οι τρεις υπάλληλοι το βρήκαν πολύ ενδιαφέρον πως μια παρέα άσχετων Αθηναίων χτύπησε την πόρτα των αρχείων και βάλθηκαν να ψάχνουν μαζί μας. Το 1961 δημιουργήθηκε η κατασκήνωση τελικά. Για να το βρούμε, ψάχναμε από το 1946 και δώθε, σε όλα τα αρχεία του δήμου. Σελίδα τη σελίδα. Γραμμή τη γραμμή, σε κάτι τεράστια τεφτέρια.

Σε μία από τις σελίδες διάβασα: «Η εντεκάχρονη κόρη μου θα μεταβεί ως εσωτερική υπηρέτρια στο σπίτι του τάδε, ο οποίος θα καταθέτει 500 δραχμές ετησίως στον πατέρα και θα είναι υπεύθυνος να της παραχωρήσει ειδική ενδυμασία κ.λπ κ.λπ». Μία ολόκληρη σελίδα ήταν το συμφωνητικό, που περιέγραφε λεπτομερώς τη «μεταβίβαση» του ανήλικου κοριτσιού σε έναν πλούσιο που ήθελε «ψυχοκόρη»... Ξέχασα και την κατασκήνωση του Καραμανλή, όπου πήγαιναν επίσης φτωχά παιδιά (διάλεγαν όσα δεν είχαν πιστοποιημένα αριστερούς στην οικογένεια, ώστε να έχουν έστω ένα πιάτο φαΐ το καλοκαίρι) και τη Φρειδερίκη, καθώς εκείνη η σελίδα με στοίχειωσε. Γιατί μου απέδειξε, κάτι που δεν ήθελα να ξεστομίσω ποτέ: πως είμαστε ένα έθνος παιδοβιαστών.

Καμία περίπτωση δεν υπήρχε αυτά τα μικρά κορίτσια να μη δέχτηκαν σεξουαλική παρενόχληση ή και επίθεση στα σπίτια των πλούσιων αφεντικών τους. Δεν έχω στοιχεία και μαρτυρίες από όλες αυτές τις γυναίκες (έχω όμως αρκετές από σχετικές έρευνες), αλλά κόβω το ξερό μου ότι δεν γλίτωσε καμιά τους. Που κανονικά τα ξερά άλλων έπρεπε να κοπούν και να μαραθούν μια και καλή... Ξεκίνησα να μιλάω με φίλες. Ολες σχεδόν μου είπαν πως τις περισσότερες παρενοχλήσεις τις δέχονταν πριν ενηλικιωθούν. Θυμάμαι εμένα, φοιτήτρια, να συνομιλώ με έναν (ξακουστό και καλά, μην πω καμιά κουβέντα) πολιτιστικό παράγοντα της Πάτρας όπου σπούδαζα, κι όπου είχαμε δημιουργήσει μία δυναμική λογοτεχνική ομάδα. Κάποια στιγμή μου πετάει: «Πόσο χρόνων είσαι;». «23». Το βλέμμα του άλλαξε. Κατάλαβα: «Δεν κάνω ούτε για γκόμενα μεσήλικα ποιητή πια έτσι;» του λέω. Σιχάθηκα. Κι εκείνον, και το υποτιμητικό, σαλιωμένο του βλέμμα.

Η σιωπή της εποχής δεν έσωσε τα κορίτσια εκείνα. Που πάνω τους βίωναν την έμφυλη αλλά και ταξική διαφοροποίηση, με «αμοιβή» ένα κατάλυμα και λίγη τροφή. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί τρέμουν τόσο τη γυναικεία φύση οι άνδρες. Οχι όλοι – οι απίστευτα περισσότεροι όμως. Πάντα να την υποβιβάσουν, να τη μεταλλάξουν, να την υποτάξουν. Ποτέ να την κερδίσουν.

«Ο συζυγός σας πρέπει να είναι ήρωας!» Τάδε έφη μια φάτσα φουλ ανωμαλιασμένη. Γαλάζιος βουλευτής είναι. Αυτό απάντησε ο Δημήτρης Καλογερόπουλος προχθές στην ΕΡΤ στη Μάρα Κουκουδάκη από το ΠΑΣΟΚ, που τον «ενοχλούσε», γιατί «μιλούσε πολύ» για το σκάνδαλο ΟΠΕΚΕΠΕ. Ο άντρας ήρωας και η γυναίκα γλωσσού, ε;

«Εχουν πονέσει οι μασέλες μου απ’ το να μη μιλάω» – Κατερίνα Γώγου γελοίε. Ασε, δεν την ξέρεις. Ψάξε σε κανένα παλιό θρανίο, ίσως κάτι μάθεις.